Όλοι μας
προήλθαμε από ΕΝΑ κύτταρο, και τώρα αποτελούμαστε από πολλά κύτταρα τα οποία είναι διαφορετικά μεταξύ τους όμως συντονίζονται αρμονικά.

• Το κάθε κύτταρο είναι διαφορετικό,
• Οι διαφορές στη μορφή των κυττάρων σχετίζονται με τις διαφορές στη λειτουργία.
• Οι διαφορές στη λειτουργία του κάθε κυττάρου σχετίζονται με το περιβάλλον στο οποίο ζει.

… η αρσενική και η θηλυκή πλευρά, τα δύο μισά ενός ολόκληρου, είναι το τέλειο και η υψηλότερη σύνδεση που μπορεί να βρεθεί στο σύμπαν, είναι αγάπη, πίστη και ευγνωμοσύνη, θέλω και δύναμη ελευθερίας.

Εκεί που τα λόγια δεν χωρούν, η μουσική μιλά πάντα από μόνη της!
Μέσα στην απόλυτη μοναξιά της μήτρας ο ρυθμός της καρδιάς της μητέρας, η «μουσική της καρδιάς», καταγράφεται ως μια βαθιά και θεμελιώδης σωματική-συγκινησιακή εμπειρία που συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη τη ζωή του. Η συσχέτιση μεταξύ ακουστικών αντιλήψεων και ερεθισμάτων και ψυχικών βιωμάτων, η άμεση αλληλεπίδραση σώματος, ψυχής και μουσικής είναι προφανής.

Ανάγκη, Αίτημα, ….
Αγάπη, Επιθυμία … Το μωρό όταν γεννιέται είναι σε μια παντελή κατάσταση ανημπόριας, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του πρέπει να πάρει βοήθεια από τον Άλλον, δηλαδή την μητέρα. Για να πάρει αυτή την βοήθεια πρέπει να εκφράσει την ανάγκη του, δηλαδή πρέπει να αρθρώσει την ανάγκη του σε αίτημα. Τα πρώτα αιτήματα του βρέφους εκδηλώνονται με άναρθρες κραυγές αλλά χρησιμεύουν για να κάνουν τον άλλον να φροντίσει της ανάγκες του.

Η παρουσία του Άλλου όμως σύντομα αποκτά διπλή σημασία. Από την μια ικανοποιεί την ανάγκη του βρέφους και από την άλλη η παρουσία του έρχεται να συμβολίσει την αγάπη του για αυτό. Έτσι το αίτημα γρήγορα γίνεται η έκφραση για ικανοποίηση της ανάγκης και αίτημα για αγάπη. Αυτή η διττή λειτουργία του αιτήματος γεννά την επιθυμία.

Ενώ οι ανάγκες που αρθρώνονται μέσα στο αίτημα μπορούν να ικανοποιηθούν, η δίψα για αγάπη είναι ακόρεστη, κι έτσι αφήνει πάντα ένα υπόλοιπο ακόμα και μετά την ικανοποίηση των αναγκών. Το αίτημα συνδέεται άρρηκτα με την αρχική ανημπόρια του ανθρώπινου υποκειμένου.

Η ψυχική υγεία κάθε
παιδιού καθορίζεται κατά την ενασχόληση και φροντίδα του βρέφους από την μητέρα του (Winniccott, 1971). Η εμπαθητική κατανόηση της μητέρας διευκολύνει την ανάπτυξη της ψυχικής ζωής του παιδιού, γιατί προωθεί την εμπειρία του και την τοποθετεί σε ένα διαυγέστερο, περισσότερο οργανωμένο επίπεδο.

Mahler, 1975 διατύπωσαν τη θεωρία του αποχωρισμού-εξατομίκευσης και περιέγραψαν τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες το βρέφος, από την αρχική ψυχολογική συγχώνευση με τη μητέρα του, διαφοροποιείται σταδιακά και εξελίσσεται σε αυτόνομη ψυχική μονάδα. Τις ίδιες διαδικασίες ο Winnicott(1965) τις περιέγραψε με όρους ανάπτυξης, από την απόλυτη εξάρτηση προς την ανεξαρτησία.

Μόνο ένα περιβάλλον που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του βρέφους και παρέχει τις εμπειρίες του ζειν, μπορεί να διευκολύνει την μετατροπή του δυναμικού του με όλα τα συνοδά άγχη σε μια δημιουργική πραγματικότητα. Ένα περιβάλλον που φροντίζει, που καθησυχάζει, υποστηρίζει και αντέχει εσωτερικεύεται από το βρέφος και γίνεται τμήμα του εαυτού του.

Το αίτημα όσο αφορά την
την ικανοποίηση των αναγκών είναι δυνατόν να καλυφθεί από τον Άλλον, όσο αφορά όμως την απαίτηση για «απεριόριστη αγάπη» την οποία αναζητά το βρέφος, αυτή θα παραμείνει ανικανοποίητη. Διότι η ουσία της επιθυμίας βρίσκεται στην δυναμική τάση αναβίωσης της εμπειρίας της πρώτης «αυτόματης» ικανοποίησης της ανάγκης του υποκειμένου. Συνεπώς η ικανοποίηση της επιθυμίας δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στην πραγματικότητα αλλά μόνο μέσα στην διάσταση της ψυχικής πραγματικότητας. «Η επιθυμία δεν είναι ούτε η όρεξη για ικανοποίηση, ούτε το αίτημα για αγάπη, αλλά η διαφορά που προκύπτει αν αφαιρέσουμε την πρώτη από την δεύτερη» – Lacan

Το υπόλοιπο, που προκύπτει μεταξύ της αίτησης για ικανοποίηση της ανάγκης και του αιτήματος για αγάπη, ονομάζουμε επιθυμία. Σύμφωνα με τον Lacan, η έννοια της επιθυμίας, του αιτήματος και της ανάγκης διαφοροποιούνται.

Η επιθυμία αποτελεί την βάση της συγκινησιακής-συναισθηματικής ζωής.

Χρειαζόμαστε να δούμε
τον εαυτό μας σε έναν αντικειμενικό καθρέπτη,

• να αναγνωρίσουμε τα θετικά και τα αρνητικά μας σημεία, έτσι όπως είναι και όχι έτσι όπως νομίζουμε ή φανταζόμαστε ότι είναι,
• να αναγνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις ανεδαφικές προσδοκίες, τις αρνητικές πεποιθήσεις και
• τα σφάλματα μας στον τρόπο που επικοινωνούμε με τους άλλους
• με στόχο όχι να αξιολογηθούμε και να διαπιστώσουμε, πόσο “καλός” ή “κακός” είμαστε
• ο στόχος είναι να καταλάβουμε με αντικειμενικό τρόπο αυτό που μας συμβαίνει
• να διαπιστώσουμε τη σημασία που έχουν όσα πιστεύουμε ή αισθανόμαστε ή πράττουμε ή αποφεύγουμε να πράξουμε στην προσωπική μας ζωή,
• να μπορέσουμε να καταλάβουμε τα σφάλματα που κάνουμε στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε όσα μας ενοχλούν και
• να αναζητήσουμε αποτελεσματικές συμπεριφορές που θα μας βοηθήσουν να νιώσουμε καλύτερα
• τις συναισθηματικές και συγκινησιακές δυσκολίες που διαταράσσουν την ομαλή λειτουργία της καθημερινής μας ζωής
• να μη δυσκολευόμαστε να αλλάξουμε κάποιες επιβλαβή συνήθειες ή συμπεριφορές
• να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες επικοινωνίας στις σχέσεις μας με άτομα του στενού περιβάλλοντος, με φίλους ή ερωτικούς συντρόφους
• η ζωή μας να χαρακτηρίζεται από ύπαρξη στόχων, αξιών, ιδανικών και ανάληψη ευθυνών.
• να είμαστε χαρούμενοι και κυρίαρχοι της ζωής.

Η Αυτοαγάπη ‘Ιερό Καθήκον’ για μια ζωή με νόημα, μια ζωή που να μας αξίζει!